who we are

Waar wacht jij op? maakt deel uit van een artistiek onderzoeksproject genaamd How to wait together? Met dit werk onderzoekt kunstenaar Merel Smitt de impact van wachten op ons dagelijks leven, welke verschillende vormen van wachten we tegenkomen en wordt het universele karakter van wachten benadrukt. 

Voor deze digitale wachtruimte werkt Merel Smitt samen met Ariane Gros en Maisa Imamović. Alle drie wachten we regelmatig op zowel essentiële dingen als minder essentiële dingen en die willen we graag met je delen door middel van een korte introductie.

Merel Smitt (kunstenaar)

1. Momenteel wacht ik het meest op de daling van huisvestings prijzen en nutsvoorzieningen. Ik leef in de onzekerheid dat ik niet goed weet hoe lang ik het mij kan veroorloven te blijven wonen waar ik woon. De huur- en energiekosten stijgen jaarlijks terwijl mijn inkomen minder hard tot niet stijgt. Ik wacht al lange tijd totdat de precaire omstandigheden stabiel en veilig worden. 
2. Ik wacht op een andere regering, een die naar haar burgers luistert en actie kan ondernemen om precaire leefsituaties te beschermen. Zolang dit niet gebeurt sta ik in de wachtstand want heel veel dingen die dit kabinet besluit doen helemaal niks voor mijn leefomstandigheden. Het maakt me passief en uitzichtloos, het veroorzaakt stress en angst en ik kan niet met vertrouwen naar de toekomst kijken. 
3. Vorig jaar zat ik aan huis vast omdat ik wachtte op een miskraam. Ik wachtte twee weken op het begin van de miskraam en kon het huis niet uit omdat ik bang was dat de miskraam zou beginnen terwijl ik niet thuis was. Gedurende die twee weken vroeg ik me af wat andere vrouwen aan het doen waren tijdens deze wachttijd. Ik heb online gezocht naar plekken om situaties en ervaringen uit te wisselen en mensen te vinden om samen mee te wachten. Ik heb enorm veel geleerd van de verhalen van anderen, vooral dat ik niet alleen ben, dat ik het serieus mag nemen en dat het veel voorkomt. Het gaf me ook ideeën over hoe dit te verwerken en welke rituelen ik kan gebruiken om het af te sluiten.
4. Regelmatig als ik in een wachtruimte van mijn tandarts wacht op mijn beurt, gebruik ik de wachttijd om op te laden door niets te doen behalve enkel te ademen. Ik probeer dan bewust niet te zoeken naar afleidende manieren om de wachttijd door te komen en te omzeilen, maar claim de wachttijd als de mijne. Dat vind ik heel leuk om te doen en het biedt ineens onverwachts heel veel tijd en rust midden op een drukke dag.

Ariane Gros (dramaturg)

“There is nothing to do now but wait.” I heard this sentence very often in very different situations. Whether it be the result of a trial I was engaged in, the death of a relative or responses from applications, my relationship with waiting has always become more complicated when I had no control nor agency over the outcome of the wait. In 2019, this appeared to me even more clearly as I was waiting for the judge’s deliberation in a trial that was engaging my future. The formality of this waiting was separating time and space between the waiting bodies from the deciding ones. While the judges were deciding for hours in the privacy of another room, the court hearing, lawyers and defendants were all waiting in this eerie disciplined way, surrendered by the policemen placed at strategic points in the hearing room. As I was standing still, processing in my body the emotions of what had happened, they were sharing jokes and anecdotes to pass the time and forget the panic and fear the judiciary system can cause. I remember someone reading a book called “poo and pee on capitalism”. I think it is in this waiting time that we are maybe the most aware of who is empowered and enabled to act or not -especially upon our lives. And to what extent the romanticisation of this time is a privilege.

Maisa Imamović (web design and development)

In Bosnian, we say: “Ko čeka dočeka” – which is hard to translate without having a long discussion about it. The closest I got to is: “It comes to those who wait.” It can be anything in this case, but in the Bosnian case, it is always one step closer to a better life – a visa for the future or sorts.

I must admit that this **mantra** has subconsciously followed me throughout the years — I did sigh from relief in the moments when I felt like it was in the air.

In November 2021, I sighed the deepest. An act resulting from the end of an eight-year-old waiting for my permanent residence permit in The Netherlands(type II). One might assume that heavy sighs come from the hardest pains but actually, the overall experience of my waiting was somehow light. I think that’s because I spent most of my time training myself to forget about having to wait, but without losing a grip on it. Were I to write a book about it, it’d be called: “7 years + 11 months of domesticated waiting, 1 month of raging”. — Rage caused by not knowing what I’m waiting for.

When one knows in one’s moments of waiting that there is an end to this static experience (i.e. in my experience: the decision date), one finds ways to occupy oneself with favorite distractions (education, skills, hobbies, fears, swimming). Whatever we choose to fill the gaps of waiting with(and we’re lucky if we can), makes clear that waiting is all there is to our existence. Waiting for official bureaucratic recognition in order to obtain ++rights in this country was my biggest waiting challenge so far. Now that I’m not waiting for that specific subject anymore, it’s hard not to immediately jump on the next big wait.